Το… 15 years challenge του Πορτογαλία-Ελλάδα

Οι πρωταγωνιστές της Λισαβόνας τότε και τώρα!

Δεκαπέντε χρόνια δεν είναι πάρα πολλά, δεν είναι, όμως, και λίγα. Πολλά αλλάζουν στην εμφάνιση, αλλά και πολλά μπορούν να διαφοροποιηθούν στη ρουτίνα ενός ανθρώπου. Όπως σε αυτή των ποδοσφαιριστών του τελικού του Euro 2004 ή για να το διατυπώσουμε καλύτερα: Στον δικών μας ηρώων της Πορτογαλίας και των μεγάλων ηττημένων της χώρας που φιλοξένησε εκείνο το Πανευρωπαϊκό.

Η όψη του αρχιτέκτονα εκείνου του έπους, Ότο Ρεχάγκελ, δεν διαφέρει και πολύ, αλλά ο… «Ρεχακλής» -όπως είναι λογικό- βρίσκεται μακριά από τους πάγκους. Δεν ισχύει το ίδιο για τον αντίπαλο… στρατηγό και αισθητά νεότερο, Λουίς Φελίπε Σκολάρι.

Ο μόλις 19χρόνος τότε, Κριστιάνο Ρονάλντο, δεν έχει… ανταύγειες, αν και δίνει ακόμη μεγαλύτερο βάρος στην εμφάνισή του και ενώ κάποιες φορές κλαίει ακόμα και σε όλο αυτό το διάστημα που μεσολάβησε έχει κατακτήσει ό,τι ομαδική και ατομική διάκριση έχει βρει στο διάβα του.

Είναι από τους ελάχιστους που δεν έχουν αποσυρθεί από την ενεργό δράση και ο μοναδικός που βρίσκεται σε top επίπεδο. Κάποιοι έχουν παραμείνει στον χώρο, άλλοι
έχουν απομακρυνθεί, ενώ υπάρχουν και αυτοί που ασχολούνται με την πολιτική.

Ας τους δούμε όλους έναν-έναν με τη σειρά…

Ελλάδα

Προπονητής
Ότο Ρεχάγκελ (66 ετών τότε/81 ετών τώρα): Ο… Ρεχακλής μας! Ο αρχιτέκτονας αυτής της τεράστιας επιτυχίας, Ότο Ρεχάγκελ, βρίσκεται εδώ και αρκετό καιρό μακριά από τους πάγκο. Άλλωστε, πλέον έχει συμπληρώσει τα 80 χρόνια ζωής και τον Αύγουστο κλείνει τα 81. Στον «γαλανόλευκο» παρέμεινε για έξι χρόνια ακόμα μετά το έπος στην Πορτογαλία, παρά την πίεση που δέχθηκε από την Ομοσπονδία της Γερμανίας λίγο καιρό μετά. Καθοδήγησε την Ελλάδα στο Συνομοσπονδιών το 2005, για το οποίο εξασφάλισε αυτόματα εισιτήριο ως πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά δεν κατάφερε το 2006 να οδηγήσει στο δεύτερο Μουντιάλ της ιστορίας της. Αντιθέτως, η Εθνική προκρίθηκε στο Euro 2008, χωρίς να καταφέρει να μαζέψει κάποιο βαθμό, αλλά και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 στη Νότια Αφρική, όπου ναι μεν δεν πέρασε κάποιο γύρο, αλλά κόντρα στη Νιγηρία πέτυχε ιστορική νίκη. Την πρώτη της ever στα τελικά της διοργάνωσης. Στις 23 Ιουνίου του 2010 γράφτηκε ο επίλογος της παρουσίας του στην τεχνική ηγεσία της Ελλάδας. Έμεινε για κάτι λιγότερο από δύο χρόνια χωρίς ομάδα και τον Φεβρουάριο του 2012 ανέλαβε το δύσκολο έργο να διατηρήσει τη Χέρτα στην Bundesliga και η Χέρτα Βερολίνου υποβιβάστηκε μέσω των μπαράζ, όπου αντιμετώπισε τη Φορτούνα Ντίσελντορφ. Από τότε έχει μείνει μακριά από τους πάγκους.


Ποδοσφαιριστές

Αντώνης Νικοπολίδης (33/48): Από το Euro 2004 (όταν και ήταν 33 χρονών) και μετά, ο Αντώνης Νικοπολίδης παρέμεινε στη δράση για ακόμη επτά σεζόν. Όλες με τη φανέλα του Ολυμπιακού και ήταν από τους ποδοσφαιριστές που δεν πέρασαν τα… σύνορα μετά την «θαύμα» της Ελλάδας. Τη γαλανόλευκη την υπηρέτησε μέχρι το 2008 και συνολικά είχε 90 συμμετοχές, παίρνοντας μέρος και στο Euro 2008, το οποίο φιλοξενήθηκε στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας. Όταν κρέμασε τα γάντιά του, βρέθηκε στο τεχνικό τιμ των «ερυθρόλευκων» ως βοηθός του Μίτσελ αλλά και του Ζαρντίμ, ενώ για ένα φεγγάρι ήταν υπηρεσιακός προπονητής μετά το «διαζύγιο» των Πειραιωτών με τον Πορτογάλο. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια εργάστηκε στα μικρά κλιμάκια της Εθνικής, αλλά εδώ και λίγες εβδομάδες λύθηκε η συνεργασία των δύο πλευρών. Έχει επιλεχθεί από την UEFA ως πρεσβευτής της Ελλάδας στο Euro 2020.


Τάκης Φύσσας (31/46): Ο Τάκης Φύσσας είχε κάνει ήδη αρκετά… χιλιόμετρα στην ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία όταν κατακτήθηκε το Euro, καθώς ήταν 31 χρονών. Εκείνη την περίοδο άνηκε στην Μπενφίκα, στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2005 όταν κατέκτησε το πρωτάθλημα Πορτογαλίας, προτού πάει στην Χαρτς (πήρε το Κύπελλο το 2006) για δύο σεζόν και το 2007 επέστρεψε και έκλεισε την καριέρα του στον Παναθηναϊκό. Στην Εθνική αγωνίστηκε μέχρι το 2007 και συνολικά είχε 60 συμμετοχές, αλλά και 4 γκολ. Πλέον υπηρετεί από άλλο πόστο τον Παναθηναϊκό, καθώς είναι διευθυντής των Ακαδημιών του, ενώ παλιότερα ήταν διευθυντής ποδοσφαίρου της πρώτης ομάδας και διατέλεσε και τεχνικός διευθυντής της Εθνικής ομάδας από το 2008 μέχρι το Μουντιάλ του 2014. Στις προσεχείς εκλογές θα είναι υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία.


Μιχάλης Καψής (31/46): Είναι από τους λίγους παίκτες, των οποίων τα… χνάρια χάθηκαν μετά την απόσυρση από την ενεργό δράση. Η ήρεμη δύναμη εκείνης της ομάδας, ο Μιχάλης Καψής, αποτέλεσε παρελθόν από την ΑΕΚ (που έκανε restart) μετά το Euro και μετακόμισε στο Championnat για λογαριασμό της Μπορντό, όπου παρέμεινε για μόλις μια σεζόν, παρότι έκανε γεμάτη χρονιά με 36 συμμετοχές και 1 γκολ. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 2005 και υπέγραψε στον Ολυμπιακό όπου έμεινε για δύο σεζόν και παρότι στις λίγες του παρουσίες μόνο αρνητικός δεν ήταν, δεν έκανε επιτυχημένο πέρασμα, διότι έχασε αρκετά ματς λόγω των συχνών τραυματισμών. Το… βάπτισμα του πυρός έγινε σε ηλικία 30 ετών σε εθνικό επίπεδο το 2003 για τον γιο του Άνθιμου Καψή και σε περίπου μια τετραετία πρόλαβε να κάνει 35 συμμετοχές με την Ελλάδα. Πλέον, βρίσκεται αρκετά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.


Τραϊανός Δέλλας (28/43): Ο «Κολοσσός» εκείνης της άμυνας από… ατσάλι, είναι από τους ανθρώπους που έμεινε σε επαφή με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Για να τα πάρουμε τα πράγματα χρονικά, ο Τραϊανός Δέλλας δεν εξαργύρωσε την παρουσία του στα γήπεδα της Πορτογαλίας με κάποια μεταγραφή, αλλά παρέμεινε στη Ρόμα, που ούτως ή άλλως είναι μεγάλο κλαμπ, μέχρι το 2005, προτού επιστρέψει στην ΑΕΚ και εκεί έμεινε μέχρι το 2008 και στη συνέχεια μετακόμισε για δύο σεζόν στη Μεγαλόνησο για λογαριασμό της Ανόρθωσης. Το 2010 επέστρεψε στην ΑΕΚ και το 2012 κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Στην ΑΕΚ γύρισε ξανά, αλλά ως προπονητής τη «μαύρη» -για την Ένωση- σεζόν 2012-13, αναλαμβάνοντας να βγάλει τα… κάστανα από τη «φωτιά» και εν τέλει είναι ο προπονητής με τον οποίο γράφτηκε ο επίλογος εκείνης της πολύ δύσκολης αγωνιστικής περιόδου, δίχως βέβαια να πέσει το ανάθεμα σε εκείνον. Τον Οκτώβριο του 2015 βγήκε το «διαζύγιο», λίγο καιρό μετά την επιστροφή της ΑΕΚ στην πρώτη κατηγορία, μετά την… εξορία σε τρίτη και δεύτερη εθνική κατηγορία. Για περίπου μια σεζόν βρέθηκε στο τιμόνι του Ατρόμητου. Μετά από 16 μήνες στο τιμόνι του Παναιτωλικού, στο οποίο έκανε καλή δουλειά, ολοκληρώθηκε η συνεργασία των δύο πλευρών έπειτα από δική του επιθυμία. Στην Εθνική αγωνίστηκε μέχρι το 2009 και είχε συνολικά 53 συμμετοχές και ένα γκολ, αλλά τι γκολ...


Γιούρκας Σεϊταρίδης (23/38): Είναι από τους παίκτες που έκαναν… σιωπηρά τη δουλειά τους όσο ήταν ενεργός, ενώ όταν αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, χάθηκαν για αρκετά χρόνια τα ίχνη του και μέχρι πρόσφατα. Ο Γιούρκας Σεϊταρίδης ήταν ένας από τους παίκτες που κατάφεραν να κάνουν «κρότο» με την παρουσία που είχε στο Euro 2004, διότι πέραν των άλλων ήταν και σε πολύ καλή ηλικία, αφού μόλις είχε πατήσει τα 23. Πάντως, είχε δώσει τα χέρια πριν το Πανευρωπαϊκό για να πάρει μεταγραφή από τον Παναθηναϊκό στην Πόρτο, η οποία ήξερε από τότε να θωρακίζει τις επενδύσεις της. Με αποτέλεσμα να σταθεί εμπόδιο στη Ρεάλ Μαδρίτης, που σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής τον είχε βάλει στο μάτι. Ακολούθησαν μεγάλες (από όποια οπτική γωνία κι αν το δεις) μεταγραφές σε Ντιναμό Μόσχας (2005-06), Ατλέτικο Μαδρίτης (2006-09), προτού επιστρέψει στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό. Συνολικά υπήρχαν προσδοκίες για μεγαλύτερη καριέρα, στην οποία έγραψε τον επίλογό της το 2013, αλλά αποχώρησε γεμάτος από το ποδόσφαιρο. Στο οποίο δεν ανέλαβε άλλο πόστο και πρόσφατα έθεσε υποψηφιότητα στον Δήμο Αθηνών με τον νέο Δήμαρχο της πόλης, Κώστα Μπακογιάννη και εξελέγη. Στην Εθνική ήταν ουσιαστικά μέχρι το Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής το 2010 και έγραψε 71 συμμετοχές και 1 γκολ το κοντέρ με τη γαλανόλευκη.


Κώστας Κατσουράνης (25/40): Δεν χάθηκε καθόλου από το προσκήνιο όλα αυτά τα χρόνια ο Κώστας Κατσουράνης. Τους καρπούς που έσπειρε το 2004 τους… θέρισε περίπου δύο χρόνια μετά. Όταν και πήρε μεταγραφή από την ΑΕΚ στην Μπενφίκα, ακολουθώντας τον Φερνάντο Σάντος στους «αετούς». Εκεί έμεινε μέχρι το 2009, όταν και πήρε τον δρόμο της επιστροφής για την πατρίδα, δίνοντας τα χέρια με τον Παναθηναϊκό με τον οποίο κατέκτησε το νταμπλ το 2009-10 και έφυγε τον Οκτώβριο του 2012. Λίγο καιρό μετά υπέγραψε στον ΠΑΟΚ (2012-14) και το 2014 πήγε για λίγους μήνες στην Ινδία (Pune City) και στη συνέχεια έπαιξε σε Ατρόμητο (2014-15) και την Heidelberg United στη Μελβούρνη. Στην Εθνική αγωνίστηκε μέχρι το 2015 και είχε 116 ματς και 10 γκολ με τη γαλανόλευκη. Συνέχισε να υπηρετεί το ποδόσφαιρο έπειτα από ένα μικρό διάλλειμα και για 2,5 χρόνια ήταν τεχνικός διευθυντής στην Παναχαϊκή, χτίζοντας μια ομάδα, που έψαχνε restart, από την αρχή. Παραιτήθηκε από το πόστο του τον περασμένο Νοέμβριο και πλέον είναι απλά σχολιαστής σε αθλητική εκπομπή του Open.


Άγγελος Μπασινάς (28/43): Την περίοδο όπου η Ελλάδα κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης ήταν στον Παναθηναϊκό, τον οποίο αποχαιρέτησε έναν χρόνο μετά, έχοντας κλείσει δεκαετία σε επαγγελματικό επίπεδο. Αγωνίστηκε στη συνέχεια σε Μαγιόρκα (2005-08), ΑΕΚ (2008-09), Πόρτσμουθ (2009-10), Αρλ-Αβινιόν (2010-11). Την Εθνική την υπηρέτησε μέχρι το 2009 και έγραψε συνολικά 100 συμμετοχές και επτά γκολ το κοντέρ, μπαίνοντας σε ένα πολύ κλειστό κλαμπ με τριψήφιο αριθμό εμφανίσεων με τη γαλανόλευκη. Για χρόνια ήταν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά πρόσφατα με την αλλαγή προπονητή στην Ελλάδα, ανέλαβε υπεύθυνος όλων των κλιμακίων της.


Θοδωρής Ζαγοράκης (33/48): Ο captain εκείνης της Εθνικής δεν χάθηκε καθόλου από το προσκήνιο. Έπαιξε επαγγελματικά για άλλα τρία χρόνια. Το ένα με την Μπολόνια και τα άλλα δύο εκεί που ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά. Στον ΠΑΟΚ. Ήταν στις υπηρεσίες της Εθνικής μέχρι το 2007 και με 120 συμμετοχές (και τρία γκολ) αποχώρησε ως ο απόλυτος ρέκορντμαν, αλλά στη συνέχεια το ξεπέρασε ο Γιώργος Καραγκούνης, ενώ σημείωσε και τρία γκολ. Το 2007 ανέλαβε πρόεδρος του συλλόγου της Θεσσαλονίκης με στόχο να τον βοηθήσει να επιβιώσει, καθώς ο «δικέφαλος του Βορρά» αντιμετώπιζε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες. Παραιτήθηκε από το πόστο του έπειτα από δύο χρόνια και λίγους μήνες μετά ανέλαβε και πάλι την προεδρία και παρέμεινε μέχρι τον Ιανουάριο το 2012. Περίπου δύο χρόνια μετά ακολούθησε τον δρόμο της πολιτικής και τον Μάιο του 2014 εξελέγη Ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία.


Στέλιος Γιαννακόπουλος (30/45): Η επαγγελματική του καριέρα κράτησε ακόμη έξι χρόνια μετά το «χρυσό» καλοκαίρι στην Πορτογαλία και στη γαλανόλευκη τέσσερα. Αποχαιρέτησε την Μπόλτον (της οποίας ήταν ήδη παίκτης) το 2008 έπειτα από μια πετυχημένη παρουσία πέντε ετών, έπαιξε για έναν χρόνο στη Χαλ και ακόμη έναν στην ΑΕΛ. Ήταν μέλος και της ομάδας που αγωνίστηκε στο Euro 2008, αλλά και νωρίτερα στο Συνομοσπονδιών του 2005 και το κοντέρ έγραψε 77 συμμετοχές και 12 γκολ. Όταν αποσύρθηκε ασχολήθηκε με την προπονητική, αναλαμβάνοντας το Πανηλειακό (2012-13), την Κηφισιά (2016-18) και από τον περασμένο Φλεβάρη είναι βοηθός του Άγγελου Αναστασιάδη στην Εθνική.


Γιώργος Καραγκούνης (27/42): Πρόκειται για μια από τις πιο εμβληματικές παρουσίες εκείνης της παρέας, αν όχι η πιο εμβληματική. Τυπικά είναι εκτός ποδοσφαίρου αυτήν τη στιγμή, αλλά είναι δύσκολο να υποστηρίξει κάποιος ότι ο Γιώργος Καραγκούνης έχει κόψει τους δεσμούς του με το άθλημα. Ο απόλυτος ρέκορντμαν σε συμμετοχές στην Εθνική με 139 συμμετοχές (και 10 γκολ), την υπηρέτησε για δέκα χρόνια ακόμα μετά το Euro 2004 και πήρε μέρος στα τελικά τεσσάρων μεγάλων διοργανώσεων (Euro 2008, Μουντιάλ 2010, Euro 2012, Μουντιάλ 2014). Τότε ήταν παίκτης της Ίντερ, όπου παρέμεινε μέχρι το 2005, έχοντας κατακτήσει το Κύπελλο Ιταλίας εκείνη τη χρόνιά και στη συνέχεια πήρε μεταγραφή για την Μπενφίκα, όπου παρέμεινε για δύο σεζόν, προτού επιστρέψει στον Παναθηναϊκό με τον οποίο κατέκτησε το νταμπλ το 2009-10. Αποχώρησε από το «τριφύλλι» το 2012 και υπέγραψε στη Φούλαμ, η αποτέλεσε τον τελευταίο σταθμό της επαγγελματικής του καριέρας. Τον Σεπτέμβριο του 2014 επέστρεψε στην Εθνική, αλλά όχι ως ποδοσφαιριστής. Ανέλαβε πόστο δίπλα στον Κλαούντιο Ρανιέρι αρχικά και στο πλευρό του Σέρτζιο Μαρκαριάν στη συνέχεια, ουσιαστικά ως γενικός αρχηγός σε μια περίοδο που πέρασε κρίση η γαλανόλευκη. Το καλοκαίρι του 2015 ολοκληρώθηκε η συνεργασία των δύο πλευρών.


Ζήσης Βρύζας (30/45): Η επαγγελματική καριέρα του Ζήση Βρύζα, ο οποίος μαζί με τον Άγγελο Χαριστέα ήταν οι δύο σταθερές της Εθνικής στην επίθεση στην Πορτογαλία, κράτησε ακόμη πέντε σεζόν. Στο ποδόσφαιρο παραμένει ακόμα, έχοντας περάσει από διάφορα πόστα, ενώ στην Εθνική έπαιξε μέχρι το 2006, με το κοντέρ να «κλειδώνει» στις 68 συμμετοχές (με 9 γκολ). Μετά το Euro δεν πήρε μεταγραφή, αλλά παραχωρήθηκε στη Θέλτα (αγωνιζόταν στη Segunda Division) με τη μορφή δανεισμού από τη Φιορεντίνα, στην οποία μετακινήθηκε έναν χρόνο πριν. Έπειτα υπέγραψε στην Τορίνο και έπαιξε στο 2005-06, προτού επιστρέψει στην Ξάνθη, η οποία ήταν ο πρώτος επαγγελματικός του σταθμός. Σημειώθηκε ακόμη ένα come back για τον έμπειρο επιθετικό, καθώς το καλοκαίρι του 2007 φόρεσε ξανά την ασπρόμαυρη φανέλα του ΠΑΟΚ. Έπειτα από λίγους μήνες αποφάσισε να αποσυρθεί και ανέλαβε τεχνικός διευθυντής τον Ιανουάριο του 2008 και τον Οκτώβριο του 2009 έκατσε στον προεδρικό θώκο της ΠΑΕ, αντί του Θοδωρή Ζαγοράκη, σε μια περίοδο μεγάλης κρίσης για τον σύλλογο και παρέμεινε στο πόστο του μέχρι τον Αύγουστο του 2010 και επέστρεψε σε λιγότερο από δύο χρόνια και παρέμεινε έως τον Αύγουστο 2014, ενώ στη συνέχεια διατηρήθηκε για ένα διάστημα στο ΔΣ της ΠΑΕ. Ενδιάμεσα, βρέθηκε στο πλευρό του Φερνάντο Σάντος στην Εθνική. Ακόμη, διετέλεσε Γενικός Διευθυντής στη Βέροια, αλλά και υπεύθυνος εθνικών ομάδων και αποχώρησε από το πόστο του το περασμένο Φθινόπωρο.


Άγγελος Χαριστέας (24/39): Ο Άγγελος Χαριστέας ήταν μόλις 24 ετών, όταν χάρισε το τρόπαιο στην Εθνική με το γκολ του στον τελικό με την Πορτογαλία. Οπότε, είχε ακόμη δρόμο μπροστά του. Πέρασε από μεγάλες ομάδες. Άλλωστε ήταν ήδη σε ιστορικό σύλλογο, στη Βέρντερ, με την οποία είχε κατακτήσει το νταμπλ πριν το Euro. Παρέμεινε εκεί μέχρι το 2005, όταν και πουλήθηκε έναντι 5 εκατ. ευρώ στον Άγιαξ. Παρέμεινε μια σεζόν και παραχωρήθηκε στη Φέγενορντ, όπως επίσης δεν μακροημέρευσε. Μετακόμισε Νυρεμβέργη, όπου παρέμεινε για τρία χρόνια, αλλά ενδιάμεσα έπαιξε ως δανεικός στη Λεβερκούζεν, ενώ φόρεσε και τη φανέλα της γαλλικής Αρλ-Αβινιόν και για ένα μικρό διάστημα φόρεσε και τη φανέλα της Σάλκε, ενώ το 2011 επέστρεψε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Παναιτωλικού και έκανε επίσης ένα πέρασμα από την Αλ Νασρ το 2013. Στην Εθνική έπαιξε μέχρι το 2011, παίρνοντας μέρος στο Euro 2008 και το Μουντιάλ του 2010, αλλά και στο Συνομοσπονδιών του 2005. Είναι δεύτερος σκόρερ (πίσω από τον Νίκο Αναστόπουλο που έχει 29 γκολ σε 75 ματς) του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος με 25 γκολ σε 88 αναμετρήσεις. Παράλληλα, επιλέχθηκε από την UEFA ως πρεσβευτής της Ελλάδας για το Euro 2020. Μοιάζει πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να αναλάβει προσεχώς πόστο στον Άρη, καθώς έχει επαφές με τον ισχυρό άνδρα της ΠΑΕ, Θοδωρή Καρυπίδη, το τελευταίο χρονικό διάστημα.


Βασίλης Τσιάρτας (32/47): Ακόμη δύο στάδια είχε η επαγγελματική καριέρα του Βασίλη Τσιάρτα μετά το Euro της Πορτογαλίας. Η δεύτερη θητεία του στην ΑΕΚ ολοκληρώθηκε λίγο πριν το τουρνουά και αρκετούς μήνες μετά βρήκε συμβόλαιο στην Κολωνία, στην οποία παρέμεινε για μια «κουτσουρεμένη» σεζόν και συγκεκριμένα μέχρι τον Ιούνιο του 2005. Τον Οκτώβριο του 2006 υπέγραψε στον Εθνικό και τον Φεβρουάριο του 2007 ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από την ενεργό δράση. Μέλος της Εθνικής ήταν μέχρι το 2005 και πήρε μέρος μόνο στα τελικά του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών μετά Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Έγραψε 70 συμμετοχές και 12 γκολ το κοντέρ σε περίπου μια δεκαετία (1994-2005) παρουσίας στη γαλανόλευκη. Μετά από ένα μικρό διάστημα άρχισε και πάλι να έχει επαφή με το ποδόσφαιρο, αλλά φυσικά από άλλα πόστα. Έγινε εκπρόσωπος ποδοσφαιριστών και από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι τον Σεπτέμβριο ήταν τεχνικός διευθυντής των «κιτρινόμαυρων», ενώ στη συνέχεια επέστρεψε στα προηγούμενα καθήκοντά του.


Ντέμης Νικολαΐδης (31/46): Σε λίγους μήνες τα έζησε σχεδόν… όλα! Έπειτα από μια σεζόν (2003-04) στα γήπεδα της Primera Division, όπου η παρουσία του μόνο αδιάφορη δεν πέρασε με τις 22 συμμετοχές και τα 6 γκολ ως παίκτης της Ατλέτικο Μαδρίτης, ο παλαίμαχος επιθετικός πρόλαβε να ζήσει έντονες στιγμές σε μικρό χρονικό διάστημα. Σήκωσε την κούπα στη Λισαβόνα και αμέσως μετά υλοποίησε το πλάνο που είχε στο μυαλό του εδώ και καιρό. «Κρέμασε» τα παπούτσιά του μόλις στα 31 του και σε μια περίοδο που μόνο… ξοφλημένο δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις και ανέλαβε την προεδρία και ένα ποσοστό των μετοχών της αγαπημένης του ομάδας, της ΑΕΚ, στην οποία είχε παίξει νωρίτερα για επτά σεζόν (1996-03) με στόχο να βγάλει το… κάρο από τη λάσπη, έχοντας στο πλευρό του ένα πολυμετοχικό σχήμα. Κατάφερε να λύσει αρκετά από τα προβλήματα του συλλόγου, να την κάνει και πάλι την Ένωση διεκδικήτρια τίτλων, αλλά στις 3 Νοεμβρίου του 2008 παραιτήθηκε από το πόστο του έπειτα από το νικηφόρο ματς με τον Αστέρα Τρίπολης στο ΟΑΚΑ, λόγω της γκρίνιας από κάποια μερίδα του κόσμου, με την οποία είχε και κόντρα. Παρά τη φημολογία που κυκλοφόρησε μετά από λίγα χρόνια, δεν επέστρεψε ποτέ στη διοίκηση των «κιτρινόμαυρων». Με την Εθνική πέτυχε 17 γκολ σε 54 αναμετρήσεις. Η μοναδική σχέση που έχει από τότε με το ποδόσφαιρο είναι μόνο ως σχολιαστής, έχοντας μάλιστα για ένα διάστημα (2016-17) και εκπομπή στον ΣΠΟΡ FM 94,6 μαζί με τον Αλέξη Σπυρόπουλο.


Δημήτρης Παπαδόπουλος (23/38): Ήταν o πιο νεαρός παίκτης της Εθνικής και ως εκ τούτου, είναι από τους παίκτες που αποσύρθηκαν πιο πρόσφατα από τη δράση. Την εποχή του Euro μόλις είχε κάνει το ξεπέταγμα με τον Παναθηναϊκό, στον οποίο παρέμεινε μέχρι το 2008 και στη συνέχεια έπαιξε κατά σειρά σε Λέτσε (2008-09), Ντιναμό Ζάγκρεμπ (2009-10), Θέλτα (2010-12), Λεβαδειακό (2012), Πανθρακικός (2012-13), Ατρόμητο (2013-14), ΠΑΟΚ (2014-15), Αστέρα Τρίπολης (2015-16), Ατρόμητο (2016-17) και Παναιτωλικό (2017). Από όταν «κρέμασε» τα παπούτσιά του δεν έχει αναλάβει κάποιο πόστο σε σύλλογο. Στην Εθνική έπαιξε μέχρι το 2014 και σε 22 συμμετοχές πέτυχε 2 γκολ. Ήταν μέλος της ομάδας στο Συνομοσπονδιών του 2005.


Στέλιος Βενετίδης (28/43): Φορούσε τη φανέλα του Ολυμπιακού τότε και στους Πειραιώτες παρέμεινε μέχρι το 2006, όταν και μετακινήθηκε στη Λάρισα για την ΑΕΛ. Αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 2012 ως παίκτης των «βυσσινί» και στη συνέχεια βρέθηκε στο τεχνικό των Ολυμπιακού Βόλου, Πανθρακικού, Βέροιας και στον Ηρακλή ως δεξί χέρι του Δημήτρη Ελευθερόπουλου. Ενεργό μέλος της Εθνικής δεν ήταν για πολύ καιρό ακόμα μετά το Euro, αλλά συνολικά πρόλαβε να κάνει 42 συμμετοχές μέχρι εκείνο το διάστημα, αφού ντεμπούταρε το 1999 με τη γαλανόλευκη.


Βασίλης Λάκης (28/43): Μετά το Euro, ο Βασίλης Λάκης εξασφάλισε εισιτήριο για την Premier League ως παίκτης της Κρίσταλ Πάλας και εκεί έμεινε για μια σεζόν, προτού επιστρέψει στην ΑΕΚ για δύο σεζόν και στη συνέχεια αγωνιστεί για άλλο τόσο στον ΠΑΟΚ, αλλά την καριέρα του την έκλεισε στην Καβάλα στην οποία έπαιξε το 2009-10. Από τότε έχουν χαθεί ουσιαστικά τα ίχνη του, αλλά εμφανίζεται σε συγκεντρώσεις των Legends του 2004. Μέλος της Εθνικής ήταν μέχρι το 2005, ουσιαστικά μέχρι το Συνομοσπονδιών, ενώ συνολικά έκανε 35 συμμετοχές και πέτυχε 3 γκολ.


Παντελής Καφές (26/41): Μετά το Euro, ο Παντελής Καφές παρέμεινε για άλλα δύο χρόνια περίπου και στα μέσα της σεζόν 2006-07 λύθηκε η συνεργασία των δύο πλευρών και υπέγραψε στην ΑΕΚ όπου παρέμεινε μέχρι το 2012, ενώ την επόμενη σεζόν αγωνίστηκε στη Βέροια. Μέλος της Εθνικής ήταν μέχρι το 2011, αλλά σε τελικά διοργάνωσης έπαιξε μόνο στο Συνομοσπονδιών το 2005, αλλά είχε 40 συμμετοχές και 3 γκολ.


Γιώργος Γεωργιάδης (32/47): Ο Γιώργος Γεωργιάδης παρέμεινε στον Ολυμπιακό για έναν χρόνο ακόμη μετά το Euro και το 2005 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, αλλά για λογαριασμό του Ηρακλή. Μετά από μια σεζόν όμως αποφάσισε να μετακομίσει στην Τούμπα για να φορέσει και πάλι τη φανέλα του ΠΑΟΚ και πάλι. Για δύο σεζόν. Μετά το Euro 2004 δεν αποτέλεσε ξανά ενεργό μέλος της Εθνικής, με την οποία, πάντως, έκανε συνολικά 61 συμμετοχές και πέτυχε 11 γκολ. Δεν παρέμεινε μακριά από το ποδόσφαιρο και ακολούθησε την προπονητική. Αρχικά στην Εθνική Ελπίδων για δύο χρόνια, τρεις φορές ως υπηρεσιακός προπονητής (2013, 2014, 2015) στον ΠΑΟΚ και μια ως βοηθός (2013-14) στον «δικέφαλο» ως βοηθός του Στέφενς, ενώ ήταν πρώτος προπονητής (2015-16) στη Βέροια και στα Τρίκαλα (2016-17). Επί της ουσίας δεν έχει φυγεί ποτέ από τον ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια και αυτήν την περίοδο έχει αναλάβει την εποπτεία για την παρακολούθηση της προόδου των δανεικών του «δικεφάλου του Βορρά».


Νίκος Νταμπίζας (31/46): Στην Ιβηρική ταξίδεψε το καλοκαίρι του 2004 ως παίκτης της Λέστερ και εκεί αγωνίστηκε και τον επόμενο χρόνο, προτού επιστρέψει στην Ελλάδα για λογαριασμό της ΑΕΛ στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2011, όταν και «κρέμασε» τα παπούτσιά του σε ηλικία 38 ετών. Το 2007 κατέκτησε το Κύπελλο με τους «βυσσινί» με το 2-1 επί του Παναθηναϊκού στον τελικό. Μέλος της Εθνικής δεν παρέμεινε μετά το χρυσό μετάλλιο στην Πορτογαλία, όπου άλλωστε δεν χρησιμοποιήθηκε λεπτό και τη φανέλα με το εθνόσημο τη φόρεσε 70 φορές συνολικά. Ωστόσο, συνεχίζει να υπηρετεί το ποδόσφαιρο από άλλο πόστο και συγκεκριμένα από αυτό του τεχνικού διευθυντή. Ανέλαβε τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού το καλοκαίρι του 2013 σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τον σύλλογο και λύθηκε η συνεργασία των δύο πλευρών έπειτα από ενάμιση χρόνο περίπου. Στους «πράσινους» επέστρεψε το καλοκαίρι του 2018, ενώ ενδιάμεσα πέρασε από το «τριφύλλι» της Κύπρου, την Ομόνοια, στην οποία έκατσε έναν χρόνο (Μάρτιο του 2016 με Μάρτιο 2017).


Γιάννης Γκούμας (29/44): Ο Γιάννης Γκούμας, ως γνωστόν, έπαιξε μόνο σε μια ομάδα στην επαγγελματική του καριέρα. Στον Παναθηναϊκό, από το 1994 έως το 2009. Στέλεχος της Εθνικής, με την οποία ταξίδεψε, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε στην Πορτογαλία, ήταν μέχρι το 2008 (45 συμμετοχές) και συμπεριλήφθηκε στην αποστολή του Euro 2008, αλλά και νωρίτερα στο Συνομοσπονδιών. Πέρασε από τον πάγκο της Γλυφάδας, της Πεύκης και από το τεχνικό τιμ της Ξάνθης, ενώ από το 2015 ήταν στα μικρά κλιμάκια της Εθνικής. Από τον Δεκέμβριο του 2014 είναι προπονητής στην Εθνική Εφήβων, αλλά αναμένεται να αναλάβει την Ελπίδων μετά την πρόσφατη ολοκλήρωση της συνεργασίας της Ομοσπονδίας με τον Αντώνη Νικοπολίδη.


Φάνης Κατεργιαννάκης (30/45): Είναι από αυτούς που έχουν περάσει από την Εθνική από δύο πόστα. Ως ποδοσφαιριστής έκανε μόλις έξι συμμετοχές και στο Euro 2004 ως γνωστόν χρησιμοποιήθηκε όπως αναμενόταν μόνο ο Αντώνης Νικοπολίδης. Μετά το Πανευρωπαϊκό πήρε μεταγραφή για την Κάλιαρι και έπειτα από ένα χρόνο επέστρεψε στην Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη για να παίξει στον Ηρακλή για δύο χρόνια, ενώ για τρεις σεζόν αγωνίστηκε στην Καβάλα. Εδώ και λίγα χρόνια είναι προπονητής τερματοφυλάκων της Εθνικής ομάδας.


Κώστας Χαλκιάς (30/45): Το Euro το παρακολούθησε κι αυτός ως θεατής από την Πορτογαλία. Χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι το χάρηκε λιγότερο. Φάνηκε από τους πανηγυρισμούς του άλλωστε, ότι ισχύει το αντίθετο. Στον Παναθηναϊκό παρέμεινε για έναν χρόνο μετά το Euro και στη συνέχεια έκανε σύντομο (2005-06) πέρασμα από την Πόρτσμουθ και ακόμη πιο σύντομο από τη Μούρθια, προτού επιστρέψει στην Ελλάδα για λογαριασμό του Άρη (2006-08) και στη συνέχεια μετακόμισε λίγο πιο δίπλα στον ΠΑΟΚ (2008-12). Μετά από απουσία τεσσάρων ετών αποφάσισε το 2016 σε ηλικία 42 ετών να επιστρέψει στη δράση για λογαριασμό της Παναχαϊκής, που είχε τεχνικό διευθυντή τον Κώστα Κατσουράνη και παρέμεινε για δύο σεζόν. Για ένα εξάμηνο διετέλεσε τεχνικός διευθυντής των Αχαιών κατά τη διάρκεια της περασμένης σεζόν. Πάντως, μέλος της γαλανόλευκης, στην οποία αγωνίστηκε σε 32 ματς, παρέμεινε για 8 χρόνια μετά το Euro και μάλιστα ήταν στην αποστολή του Euro 2008 και 2012 (στο οποίο έπαιξε μάλιστα) και του Μουντιάλ 2010.

Πορτογαλία

Προπονητής
Λουίς Φελίπε Σκολάρι (56 ετών/71 ετών τώρα): Στις επάλξεις ακόμα. Παρά τη μεγάλη… ξενέρα της εντός έδρας ήττα από την Ελλάδα (και) στον τελικό, ο Λουίς Φελίπε Σκολάρι, ο οποίος είχε κάνει ένα καλό σύνολο στην εθνική Πορτογαλίας, παρέμεινε στον συγκεκριμένο πάγκο για τέσσερα ακόμη χρόνια. Οδήγησε την Πορτογαλία μέχρι τα ημιτελικά του Μουντιάλ και μέχρι τα προημιτελικά του Euro και στη συνέχεια αποτέλεσε παρελθόν. Έκανε αποτυχημένο πέρασμα από την Τσέλσι (2008-09), πήγε στο Ουζμπεκιστάν για λογαριασμό της Μπουνιονκόρ (συνυπήρξε με τον Ριβάλντο), επέστρεψε στην Παλμέιρας (2010-12), αλλά και στην εθνική Βραζιλίας (2012-14), με την οποία γνώρισε ταπεινωτική ήττα με 7-1 στο εντός έδρας Μουντιάλ του 2014 από τη Γερμανία στα ημιτελικά. Πέρασε από Γκρέμιο (2014-15), Γκουανγκζού Εβεργκράντε (2015-17) και από το καλοκαίρι του 2018 είναι στην τεχνική ηγεσία της Παλμέιρας και πάλι, έχοντας πατήσει πλέον τα 70 χρόνια ζωής.


Ρικάρντο (28/43): Ο βασικός τερματοφύλακας της Πορτογαλίας σε εκείνο το Euro ήταν ο Ρικάρντο, ο οποίος ποτέ δεν σου… γέμιζε το μάτι. Πιθανόν, επειδή δεν κατάφερε να καμουφλάρει το γεγονός ότι για τερματοφύλακας δεν ήταν και τόσο ψηλός, βλέποντας τον κόσμο από το 1.85 μέτρα, ενώ δεν είχε και μακριά χέρια. Πάντως, ήταν πολύ καλός στις αποκρούσεις πέναλτι. Στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έπαιξε, όπως κι ο Νικοπολίδης μέχρι το 2008, έχοντας συνολικά 79 συμμετοχές, ενώ πήρε μέρος κι αυτός στο Euro Αυστρίας και Ελβετίας. Το 2006 κέρδισε θέση στην κορυφαία ομάδα της FIFA. Το 2004 άνηκε στη Σπόρτινγκ, στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2007. Στη συνέχεια έπαιξε σε Λέστερ (2007-11), Βιτόρια Σετουμπάλ (2011-12) και Ολιανένσε (2012-14) προτού αποσυρθεί. Από εκεί και μετά δεν συνέχισε να υπηρετεί το ποδόσφαιρο σε επαγγελματικό επίπεδο από κάποιο άλλο πόστο, ενώ τα τελευταία χρόνια απέκτησε αγάπη για το ράγκμπι και το γκολφ, έπειτα από το πέρασμά του από την Αγγλία.


Νούνο Βαλέντε (30/45): Το αριστερό μπακ εκείνης της Πορτογαλίας έπαιξε πέντε ακόμη σεζόν ποδόσφαιρο, παρέμεινε έναν χρόνο στην Πόρτο, ενώ το υπόλοιπο της καριέρας του το πέρασε στην Έβερτον, ενώ στην Εθνική παρέμεινε μέχρι το 2008 και πήρε μέρος και στο Μουντιάλ του 2006. Παρέμεινε στο ποδόσφαιρο, δίχως, πάντως, να έχει σταθερό πόστο. Το 2009 που «κρέμασε» τα παπούτσιά του, ο αγγλικός τον έχρισε σκάουτερ του στην Πορτογαλία και έπειτα από έναν χρόνο ενσωματώθηκε στο τεχνικό τιμ της Σπόρτινγκ Λισαβόνας, στην οποία ξεκίνησε (1993-99) την καριέρα του, ως βοηθός του Πάουλο Σέρτζιο. To 2017 δοκίμασε την τύχη μόνος του, αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία της Τροφένσε, που αγωνιζόταν στην τρίτη κατηγορία τότε και έπειτα από δύο μήνες αποτέλεσε παρελθόν, πληρώνοντας το γεγονός ότι έκανε πέντε ήττες σε έξι ματς.


Ζόρζε Αντράντε (26/41): Είναι από τους παίκτες που -έστω και με μια μικρή παύση- παραμένει σε επαφή με το ποδόσφαιρο. Ο Ζόρζε Αντράντε ήταν 26 στο Euro και αγωνίστηκε σε επαγγελματικό επίπεδο για πέντε χρόνια ακόμη. Έμεινε στην Ντεπορτίβο Λα Κορούνια μέχρι το 2007, όταν και πωλήθηκε στη Γιουβέντους έναντι 10 εκατ. ευρώ και παρέμεινε εκεί για δύο χρόνια. Επηρεασμένος και από τους τραυματισμούς που τον ταλαιπώρησαν αποσύρθηκε το 2009 σε ηλικία 31 ετών, ενώ στην εθνική του έπαιξε μέχρι το 2007, έχοντας προλάβει να δηλώσει συμμετοχή σε ένα Μουντιάλ (2002) και ένα Euro (2004). Τον Απρίλιο του 2015 ανέλαβε βοηθός στην Ατλέτικο Κλουμπ και λίγο καιρό μετά πρώτος προπονητής, όπου δεν παρέμεινε για πολύ και άμεσα ανέλαβε την Οριεντάλ της Λισαβόνας. Από τον περασμένο Φλεβάρη είναι βοηθός προπονητή (στο πλευρό του Σάντρο Μέντεζ) στη Βιτόρια Σετουμπάλ που κατάφερε να παραμείνει στην Primeira Liga.


Ρικάρντο Καρβάλιο (26/41): Η καριέρα του Ρικάρντο Καρβάλιο ήταν μακροχρόνια και πλούσια μετά το Euro 2004. Πήρε μεταγραφή για την Τσέλσι, όπου παρέμεινε μέχρι το 2010, έχοντας κατακτήσει τρία πρωταθλήματα Αγγλίας. Στη συνέχεια πήρε μεταγραφή για τη Ρεάλ Μαδρίτης έναντι 8 εκατ. ευρώ και κατέκτησε το πρωτάθλημα του 2011-12, ενώ έναν χρόνο μετά πήρε μεταγραφή για τη Μονακό και παρέμεινε μέχρι το 2016, ενώ το 2017 αγωνίστηκε για ένα μικρό διάστημα στην Shanghai SIPG, που ήταν ο τελευταίος σταθμός της επαγγελματικής του καριέρας. Το 2004 αναδείχθηκε κορυφαίος αμυντικός από την UEFA και συμπεριλήφθηκε στην ομάδα της χρονιάς, όπως και στην κορυφαία ομάδα του Euro. Στην Εθνική έπαιξε για καιρό και συγκεκριμένα μέχρι το 2016, κάνοντας 89 συμμετοχές με 5 γκολ. Πήρε μέρος σε τρία Euro συνολικά, καταφέρνοντας να σηκώσει το Κύπελλο το 2016, όταν και δεν ήταν ενεργό μέλος, αλλά και σε δύο Μουντιάλ. Επιλέχθηκε από την UEFA πρεσβευτής της Πορτογαλίας στο Euro 2020.


Φερνάντο Κόουτο (34/49): Εκείνο το Euro αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του στην εθνική Πορτογαλίας, χάνοντας τη θέση του βασικού κατά τη διάρκεια του τουρνουά, αλλά πρόλαβε να κάνει 110 συμμετοχές. Έπαιξε σε τρία Euro (1996, 2000, 2004) και σε ένα Μουντιάλ (2006). Στη Λάτσιο παρέμεινε μέχρι το 2005, έχοντας παίξει από το 1998, ενώ στη συνέχεια υπέγραψε στην Πάρμα και παρέμεινε μέχρι το 2008. Δύο χρόνια μετά ανέλαβε τεχνικός διευθυντής στην Μπράγκα. Από το 2012 έως το 2014 διετέλεσε βοηθός προπονητή στον σύλλογο.


Πάουλο Φερέιρα (25/40): Το βασικό δεξί μπακ της Πορτογαλίας στην πρεμιέρα με την Ελλάδα (στη συνέχεια προτιμήθηκε ο Μιγκέλ), παρέμεινε στέλεχος της εθνικής του έως το 2010 και πήρε μέρος και στο επόμενο Euro, αλλά και στο Μουντιάλ του 2006, ενώ δεν ήταν μέλος της αποστολής το 2010. Εκείνο το καλοκαίρι (2004) πήρε μεταγραφή για την Τσέλσι, πριν το Πανευρωπαϊκό και στους Λονδρέζους έκλεισε την καριέρα του το 2013, έχοντας κατακτήσει μεταξύ άλλων τρία πρωταθλήματα, αλλά τόσα Κύπελλα και δύο Ευρωπαϊκά. Το Champions League του 2012 και το Europa League της επόμενης χρονιάς. Λίγο καιρό μετά την αποχώρησή του από τη δράση, προσελήφθη στο σταφ της Τσέλσι ως βοηθός του Έντι Νιούτον που είναι υπεύθυνος για τους δανεικούς παίκτες των «μπλε» και παράλληλα ήταν πρεσβευτής του συλλόγου.


Μιγκέλ (24/39): Η καριέρα του Μιγκέλ, που χρησιμοποιήθηκε ως βασικό δεξί από τον Φελίπε Σκολάρι σε όλο το Euro πλην της πρεμιέρας, ήταν σε ανοδική πορεία πριν το μεγάλο τουρνουά στην Πορτογαλία και συνέχισε στην ίδια τροχιά και μετά. Το 2005 πήρε μεταγραφή από την Μπενφίκα στη Βαλένθια έναντι 7,5 εκατ. ευρώ, λίγο καιρό μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τους «αετούς». Στις «νυχτερίδες» έκλεισε την καριέρα του το 2012. Από την εθνική αποσύρθηκε το 2010, έπειτα από 59 συμμετοχές, και από δύο παρουσίες σε Euro και Μουντιάλ. Δύο χρόνια μετά την απόφασή του να «κρεμάσει» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια ενσωματώθηκε στον Οργανισμό των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών και έκανε προπονήσεις για ένα διάστημα.


Κοστίνια (30/45): Συνεχίζει στο ποδόσφαιρο, καθώς ακολούθησε την προπονητική ο Κοστίνια. Ο τότε αμυντικός χαφ της Πόρτο παρέμεινε στους «δράκους» για έναν χρόνο ακόμη και στη συνέχεια πωλήθηκε στη Ντιναμό Μόσχας, όπου έκατσε για μια σεζόν, προτού πάει στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Κι εκεί έμεινε για έναν χρόνο, ενώ ο επίλογος της ποδοσφαιρικής του καριέρας γράφτηκε στην Ιταλία, παίζοντας για τρία χρόνια στην Αταλάντα. Το 2010 αποσύρθηκε και ανέλαβε καθήκοντα διευθυντή ποδοσφαιρικού τμήματος στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας αντικαθιστώντας τον Ρικάρντο Σα Πίντο και αποτέλεσε παρελθόν τον Φεβρουάριο του 2011 έπειτα από έναν χρόνο απουσίας στο συγκεκριμένο πόστο. Τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς προσελήφθη από τη Σερβέτ με τα ίδια καθήκοντα και παρέμεινε μέχρι τον Απρίλιο του 2012. Σε κάτι λιγότερο από έναν χρόνο έκανε στροφή στην προπονητική, αφού ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Μπέιρα Μαρ, όπου έκατσε για μικρό χρονικό διάστημα, όπως και στην Πάσος Φερέιρα, ενώ το 2016-17 καθοδήγησε την Ακαντέμικα, όπου και είχε δεξί χέρι το alter ego του στην Εθνική και την Πόρτο, Μανίς, ενώ το 2017 έκατσε στον πάγκο της Νασιονάλ και την οδήγησε στην πρώτη κατηγορία. Φέτος η ομάδα του υποβιβάστηκε και εδώ και λίγο καιρό αποτελεί παρελθόν για τον σύλλογο.


Μανίς (26/41): Η Ελλάδα συνάντησε το 2004 τον Μανίς ως παίκτη της Πόρτο και η καριέρα του 27χρονου -τότε- ποδοσφαιριστή έμελλε να έχει αρκετούς σταθμούς ακόμα. Έμεινε στους «δράκους» για μια σεζόν ακόμα και πουλήθηκε στην Ντιναμό Μόσχας έναντι 16 εκατ. ευρώ. Δεν μακροημέρευσε, ωστόσο, στη Ρωσία, καθώς τον Ιανουάριο του 2006 δόθηκε δανεικός στην Τσέλσι μέχρι το τέλος της σεζόν και στη συνέχεια πήρε μεταγραφή για την Ατλέτικο Μαδρίτης (2006-09). Τον Ιανουάριο του 2008 δόθηκε δανεικός στην Ίντερ, ενώ τη σεζόν 2009-10 έπαιξε στην Κολωνία προτού επιστρέψει στην Πορτογαλία για μια σεζόν για λογαριασμό της Σπόρτινγκ. Έπειτα αποσύρθηκε από τη δράση, ενώ η τελευταία του παρουσία στην εθνική του ήταν το 2009 και είπε «αντίο» έπειτα από 52 συμμετοχές και επτά γκολ και εκτός από το Euro έπαιξε και στο Μουντιάλ του 2006. Έχοντας βάλει στην… ντουλάπα το σορτσάκι, θήτευσε για μικρό χρονικό διάστημα στην Πάσος Φερέιρα ως βοηθός το 2013 στο πλευρό του Κοστίνια και τρία χρόνια μετά πάλι για λίγο καιρό στην Ακαντέμικα.


Λουίς Φίγκο (32/47): Το μεγάλο «αστέρι» εκείνης της Πορτογαλίας ήταν αναμφίβολα ο Λουίς Φίγκο. Ο 32χρονος -τότε- άσος κουβαλούσε πλούσια καριέρα στις πλάτες του με τη θητεία του σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης (συν το ξεκίνημα στην Σπόρτινγκ), αλλά και τη Χρυσή Μπάλα του 2000. Στις «μερένχες» έπαιξε μέχρι το 2005, έχοντας κατακτήσει ένα Champions League (2002) και δύο πρωταθλήματα (2000-01, 2002-03) και στη συνέχεια υπέγραψε στην Ίντερ και αγωνίστηκε στο Μιλάνο (στο οποίο σήκωσε τέσσερα πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο) μέχρι το 2009 όταν και αποσύρθηκε. Στην Εθνική έπαιξε μέχρι το 2006 και συνολικά έκανε 127 συμμετοχές και σημείωσε 32 γκολ, ενώ αγωνίστηκε σε τρία Euro (1996, 2000, 2004) και δύο Παγκόσμια Κύπελλα (2002, 2006). Δεν έμεινε μακριά από το άθλημα μετά το φινάλε της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Εργάστηκε ως τηλεοπτικός σχολιαστής κατά καιρούς, αλλά συνεργάζεται με την Ίντερ, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του πρεσβευτή και τον Ιανουάριο του 2015 έθεσε υποψηφιότητα για την προεδρία της FIFA με στόχο να ανατρέψει τον Σεπ Μπλάτερ, αλλά τον Μάιο έκανε γνωστό ότι στην αποσύρει και αφού πρώτα είχε αφήσει αιχμές για τη διαδικασία και έκανε λόγο για τη χειρότερη ημέρα στην ιστορία της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας.


Ντέκο (26/41): Ως πρωταθλητής Ευρώπης αντιμετώπισε την Ελλάδα ο Ντέκο, αλλά δεν κατάφερε να κάνει… νταμπλ. Κατάφερε, πάντως, να πάρει μια πολύ σημαντική για την Μπαρτσελόνα, αφού ήταν άλλωστε ένα από τα πιο hot ονόματα εκείνης της εποχής. Έπαιξε στους Καταλανούς μέχρι το 2008 και κατέκτησε μια φορά το Champions League (2005) και δύο πρωταθλήματα (2004-05, 2005-06), ενώ στη συνέχεια αγωνίστηκε για δύο χρόνια στην Τσέλσι με την οποία πήρε ένα πρωτάθλημα (2009-10), προτού επιστρέψει στη χώρα καταγωγής του τη Βραζιλία για τη Φλουμινένσε (2010-13). Στην Εθνική έπαιξε μέχρι το 2010 και αποχαιρέτησε με 75 συμμετοχές, 5 γκολ και με την παρουσία σε δύο Euro και Μουντιάλ να έχει προστεθεί στο παλμαρέ του. Το φινάλε στην καριέρα του γράφτηκε τον Αύγουστο του 2013 και ίσως νωρίτερα απ΄ότι θα ήθελε. Τον Μάιο βρέθηκε θετικός σε διουρητικές ουσίες, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να καλύψουν άλλα απαγορευμένα φάρμακα, όταν υποβλήθηκε σε τεστ αντιντόπινγκ από εργαστήριο που δεν αναγνωρίζεται από τον παγκόσμιο οργανισμό αντιντόπινγκ. Προσέφυγε στο CAS και δικαιώθηκε και κατάφερε να «καθαρίσει» το όνομά του, αφού στον νέο έλεγχο που έγινε (αυτήν τη φορά στην Ελβετία) δεν βρέθηκε θετικός. Από την UEFA επιλέχθηκε πρεσβευτής της Πορτογαλίας στο Euro 2020, ενώ ήταν ήδη πρεσβευτής στο Ίδρυμα «Laureus Sport for Good Foundation», που δημιουργήθηκε με σκοπό να επιβραβεύει όσο έχουν επιδείξει μεγάλη συμβολή στον αθλητισμό ή στην κοινωνία μέσω του αθλητισμού.


Ρονάλντο (19/34): Εδώ δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις και την πορεία του μετά το Euro 2004 τη γνωρίζουν όλοι όσοι με το ποδόσφαιρο. Από το κλάμα στο «Ντα Λουζ» (έπειτα από το φινάλε του τελικού) και μετά, ο Κριστιάνο Ρονάλντο έκανε… άλματα στην καριέρα του και συλλογή τροπαίων, αλλά και ατομικών διακρίσεων. Είναι από τους ελάχιστους που παραμένουν ποδοσφαιριστές και σίγουρα ο μοναδικός που είναι σε top επίπεδο. Κατά σειρά κατέκτησε μεταξύ άλλων τέσσερα πρωταθλήματα Αγγλίας (2006-07, 2007-08, 2008-09) με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κι ένα Champions League (2008). Έγινε το 2009 η πιο ακριβή μεταγραφή της ιστορίας από τους «κόκκινους διαβόλους» για τη Ρεάλ Μαδρίτης, όπου και σήκωσε τέσσερις φορές (2013-14, 2015-16, 2016-17, 2017-18) το Champions League μέχρι το περυσινό καλοκαίρι, όταν και πήρε μεταγραφή για τη Γιουβέντους έναντι 100 εκατ. ευρώ, αλλά και δύο πρωταθλήματα Ισπανίας (2011-12, 2016-17), άλλα τόσα Κύπελλα (2010-11, 2013-14) και δύο φορές του Σούπερ Καπ Ευρώπης (2014, 2017). Η πρώτη του σεζόν στη «Γηραιά Κυρία» δεν συνδυάστηκε με την επιστροφή της στην κορυφή της Ευρώπης που είναι και το μεγάλο της μαράζι εδώ και χρόνια, αλλά κατάφερε μόνο να τη βοηθήσει στο να παραμείνει στον θρόνο της εντός των συνόρων. Για να αναφέρουμε όλες του τις προσωπικές διακρίσεις θα χρειαστεί να αφιερώσουμε αρκετά… στρέμματα από το κείμενο και γι’ αυτό ξεχωρίζουμε μόνο τις πέντε Χρυσές Μπάλες (2008, 2013, 2014, 2016, 2017) που τα… μαρτυράνε όλα, ενώ είναι και πρώτος σκόρερ του Champions League, έχοντας 126 γκολ έναντι 112 του Μέσι.


Παουλέτα (31/46): Ο Πέδρο Παουλέτα αγωνίστηκε για έξι ακόμα χρόνια περίπου σε επαγγελματικό επίπεδο μετά από εκείνο το καλοκαίρι, ενώ αποτέλεσε μέλος της εθνικής του μέχρι το 2006 και αποχώρησε μετά το Μουντιάλ της Γερμανίας, έχοντας συνολικά 47 γκολ σε 88 αναμετρήσεις. Σε συλλογικό επίπεδο παρέμεινε στην Παρί Σεν Ζερμέν μέχρι το 2008, έμεινε για λίγο καιρό ανενεργός και αγωνίστηκε μικρό χρονικό διάστημα στην πορτογαλική Σάο Ρόκε το 2010 σε ηλικία 37 ετών. Πλέον έχει πόστο στις Ακαδημίες της Παρί και ουσιαστικά είναι ο πρεσβευτής του γαλλικού συλλόγου.


Ρουί Κόστα (32/47): Την εποχή που η Πορτογαλία έχανε την ευκαιρία να κατακτήσει το Euro μέσα στο σπίτι της γνωρίζοντας την ήττα με 1-0 από την Ελλάδα, ο «αρτίστας» της, Ρουί Κόστα, άνηκε στη Μίλαν. Εκεί παρέμεινε μέχρι το 2006, έχοντας βάλει από ένα πρωτάθλημα και Κύπελλο Ιταλίας, αλλά και Champions League. Επέστρεψε για δύο σεζόν στην Μπενφίκα (2008), που αποτέλεσε τον πρώτο και τον τελευταίο σταθμό της καριέρας του. Μετά το Euro δεν έπαιξε άλλο στην εθνική του ομάδα, έχοντας πάντως προλάβει να συμμετάσχει σε τρία Πανευρωπαϊκά και σε ένα Μουντιάλ (2002). Από τον Μάιο του 2008 κατέχει το πόστο του διευθυντή του ποδοσφαιρικού τμήματος της Μπενφίκα.


Νούνο Γκόμεζ (27/42): Αντιμετώπισε την Εθνική Ελλάδος την εποχή που ήταν παίκτης της Μπενφίκα και στους «αετούς» παρέμεινε για καιρό ακόμα και για την ακρίβεια μέχρι το 2011 (έχοντας κατακτήσει δύο πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και τρία Λιγκ Καπ) και ενώ ενδιάμεσα ακούστηκε αρκετές φορές για την Ελλάδα. Έπαιξε στην Μπράγκα το 2011-12, ενώ αγωνίστηκε την επόμενη σεζόν στην Μπλάκμπερν. Αυτός ήταν και ο τελευταίος σταθμός της επαγγελματικής του καριέρας. Στη συνέχεια ανέλαβε υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της Μπενφίκα διεθνώς, αλλά και διευθυντής των Ακαδημιών του συλλόγου, όπου και παρέμεινε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2017. Μέλος της εθνικής του ήταν από το 1996 έως το 2011, έχοντας προλάβει να δηλώσει «παρών» σε τρία Euro (2000, 2004,2008) και δύο Μουντιάλ (2002, 2006).


Ρουί Ζορζ (31/46): Δύο χρόνια μετά το τουρνουά στην πατρίδα του, ο Ρουί Ζορζ εγκατέλειψε την ενεργό δράση, έπειτα από μιαμιση δεκαετία στα γήπεδα. Αρχικά παρέμεινε για μια σεζόν στην Σπόρτινγκ και στη συνέχεια έπαιξε στην Μπελενένσες το 2005-06. Στην εθνική του δεν αγωνίστηκε άλλο και η… βελόνα κόλλησε στις 45 συμμετοχές. Ακολούθησε τον δρόμο της προπονητικής, αναλαμβάνοντας τον Μάιο του 2009 την τελευταία ομάδα της επαγγελματικής του καριέρας και πρόλαβε να καθοδηγήσει την Μπελενένσες σε δύο αναμετρήσεις μόνο, ενώ μετά το τέλος της σεζόν, που τη βρήκε να υποβιβάζεται στη δεύτερη κατηγορία, αποτέλεσε παρελθόν.


Πετίτ (27/42): Το Euro 2004 βρήκε τον Πετίτ παίκτη της Μπενφίκα και εκεί παρέμεινε μέχρι το 2008 (εκείνη τη χρονιά αγωνίστηκε για τελευταία φορά στην εθνική του), έχοντας κατακτήσει από ένα πρωτάθλημα και Κύπελλο. Μετακινήθηκε στη Γερμανία για χάρη της Κολωνίας (2008-12) και έκλεισε την καριέρα του στην πατρίδα του με τη φανέλα της Μποαβίστα (2012-13). Για την ακρίβεια, επέστρεψε τον Αύγουστο του 2012 και από τον Οκτώβριο ήταν παίκτης-προπονητής μέχρι το φινάλε της σεζόν. Μετά το τέλος της, σταμάτησε να έχει διπλό ρόλο και αφοσιώθηκε στο προπονητικό κομμάτι. Παρέμεινε στην ομάδα μέχρι το 2015, προτού κάτσει στον πάγκο της Τοντέλα για δύο σεζόν (2015-17). Στη συνέχεια πέρασε από Μορεϊρένσε (για λίγο καιρό το 2017), Πάσος Φερέιρα (2017-18), Μορεϊρένσε πάλι (2018) και την σεζόν που «έφυγε» ήταν στην Μαρίτιμο (2018-19), η οποία τερμάτισε στην 11η θέση του πρωταθλήματος της Πορτογαλίας.


Σιμάο Σαμπρόσα (24/39): Ένας από τους αρκετούς παίκτες της Μπενφίκα σε εκείνο το Euro ήταν ο Σιμάο Σαμπρόσα, ο οποίος παρέμεινε στους «αετούς» μέχρι το 2007, έχοντας κατακτήσει ένα πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο. Μετακινήθηκε στη Μαδρίτη για την Ατλέτικο και παρέμεινε μέχρι το 2010, όταν και κατέκτησε το Europa League. Μέχρι τότε παρέμεινε ενεργό μέλος της εθνικής Πορτογαλίας με την οποία είχε 22 γκολ σε 85 ματς. Ήταν στην αποστολή σε τρία Euro (2000, 2004, 2008). Έχασε το Μουντιάλ του 2002 λόγω τραυματισμού και ήταν «παρών» στα επόμενα δύο. Επιστρέφοντας στα πεπραγμένα του σε συλλογικό επίπεδο, έπαιξε για έναν χρόνο στην Μπεσίκτας, δύο στην Εσπανιόλ (2012-14) και για λίγους μήνες φόρεσε τη φανέλα της NorthEast United της Ινδίας. Μετά το φινάλε, κράτησε μικρή απόσταση από το ποδόσφαιρο και τον Σεπτέμβριο του 2017 ανέλαβε υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων σε διεθνές επίπεδο στην Μπενφίκα αντί του Νούνο Γκόμεζ, ενώ συνεργάστηκε και με το πορτογαλικό κανάλι «Sport TV».


Κιμ (28/43): Την εποχή που Πορτογαλία και Ελλάδα συναντήθηκαν δις στο Euro 2004, ο Κιμ δεν ήταν πιτσιρικάς, είχε φτάσει τα 28, αλλά η ποδοσφαιρική του καριέρα είχε αρκετά χιλιόμετρα μπροστά της. Έπειτα από μια δεκαετία παρουσίας στην Μπράγκα υπέγραψε εκείνο το καλοκαίρι στην Μπενφίκα με την οποία κατέκτησε δύο πρωταθλήματα μεταξύ άλλων. Αποχώρησε το 2010 και επέστρεψε για μια τριετία στην Μπράγκα. Ούτε τότε αποφάσισε να γράψει τον επίλογο της καριέρας του και πήγε στην Άβες όπου παρέμεινε για πέντε σεζόν. Το προηγούμενο καλοκαίρι αποφάσισε να αποσυρθεί στα 42 του κι αφού πρώτα σήκωσε το πρώτο Κύπελλο Πορτογαλίας της καριέρας του έπειτα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες, με το 2-1 επί της Σπόρτινγκ στον τελικό, στον οποίο ήταν βασικός. Ενδιάμεσα σταμάτησε από την εθνική το 2011 (32 συμμετοχές). Ήταν στην αποστολή σε δύο Euro (2000, 2004) και σε ένα Μουντιάλ (2006). Πλέον έχει αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις στην Άβες.


Μπέτο (28/43): Ως ποδοσφαιριστής της Σπόρτινγκ πήγε στο Euro 2004 ο Μπέτο και αποχώρησε από τα «λιοντάρια» το 2006 έπειτα από 12 χρόνια παρουσίας στη Λισαβόνα και δύο πρωταθλήματα. Η Μπορντό ήταν για ένα μικρό διάστημα ο επόμενος σταθμό της καριέρας του και για τρία χρόνια έπαιξε στην Ουέλβα (2006-09) και για έναν χρόνο πέρασε από την Μπελενένσες (2009-10), ενώ βραχύχρονο πέρασμα και από την ισπανική Αλθίρα και από το 2011 έχει αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις στη Σπόρτινγκ. Μετά το Πανευρωπαϊκό δεν φόρεσε άλλο τη φανέλα της Εθνικής Πορτογαλίας με την οποία είχε 31 συμμετοχές και από μια παρουσία σε Euro και Μουντιάλ (2002). Το 2011 ανέλαβε υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας.


Τιάγκο (23/38): Αρκετούς σταθμούς ακόμα είχε η καριέρα του Τιάγκο μετά το Euro. Έπαιξε για έναν χρόνο στην Τσέλσι (2004-05), για δύο χρόνια στη Λιόν (2005-07) και για τέσσερα χρόνια άνηκε στο δυναμικό της Γιουβέντους (2007-11), αλλά τη μια σεζόν αγωνίστηκε δανεικός στην Ατλέτικο. Στους Μαδριλένους αγωνίστηκε μέχρι το 2017, καθώς απέκτησαν τα δικαιώματά του το 2011. Μάλιστα, ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε το πρωτάθλημα το 2014, ενώ νωρίτερα είχε πάρει τον ίδιο τίτλο με την Τσέλσι και δύο φορές στη Γαλλία. Αποσύρθηκε το 2017 από την ενεργό δράση και ενώ δύο χρόνια νωρίτερα είχε σταματήσει από την εθνική έπειτα από 66 συμμετοχές και την παρουσία σε δύο Euro και άλλα τόσα Μουντιάλ. Παρέμεινε στους «ροχιμπλάνκος» και τα τελευταία δύο χρόνια ανήκει στο τεχνικό τους τιμ.


Έλντερ Ποστίγκα (22/37): Μια γεμάτη καριέρα με πολλούς σταθμούς (μεταξύ αυτών και ο Παναθηναϊκός) και πολλά σκαμπανεβάσματα είχε ο Έλντερ Ποστίγκα μετά το Euro 2004. Αφού επέστρεψε στην Πόρτο από την Τότεναμ και ενδιάμεσα πέρασε από Σεντ Ετιέν και Παναθηναϊκό με τη μορφή δανεισμού, υπέγραψε στην Σπόρτινγκ (2008-11). Πήγε για δύο χρόνια στη Σαραγόσα (2011-13), για ένα στη Βαλένθια (2013-14), Έπαιξε για ένα εξάμηνο δανεικός στη Λάτσιο (2014), φόρεσε τη φανέλα της Λα Κορούνια για μια σεζόν (2014-15), αγωνίστηκε σε… δύο δόσεις (2015 και 2016) στην Ινδία με την Ατλέτικο Κολκάτα, ενώ ενδιάμεσα έκανε σύντομο πέρασμα από τη Ρίο Άβε (2016). Κάπως έτσι γράφτηκε ο επίλογος της καριέρας του, αφού ταλαιπωρήθηκε αρκετά από τραυματισμούς τα τελευταία χρόνια και ενώ σταμάτησε από την Εθνική το 2014 κι ενώ είχε προλάβει να κάνει 71 συμμετοχές και ήταν μέλος της αποστολής σε τρία Euro (2004, 2008, 2012) και δύο Μουντιάλ (2006, 2014). Μεταξύ άλλων κατέκτησε δύο φορές πρωτάθλημα της Πορτογαλίας με την Πόρτο, αλλά και το Κύπελλο UEFA (νυν Europa League) το 2002-03 με τους «δράκους».


Ζοσέ Μορέιρα (22/37): Δεν είναι πολλοί όσοι θυμούνται τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή πλην των Ποτρογάλων. Ο Ζοσέ Μορέιρα βρέθηκε στο Euro σε ηλικία 22 ετών, όντας παίκτης της Μπενφίκα, στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2011. Αγωνίστηκε στη Σουόνσι (2011-12) στη συνέχεια, στην Ομόνοια (2013-15), στην Ολιανένσε (2015-16) και στην Εστορίλ (2016-18), ενώ από το 2018 αγωνίζεται στην Κόβα Ντε Πιεντάντε, η οποία είναι ομάδα δεύτερης κατηγορίας. Με την εθνική έχει αγωνιστεί μόλις μια φορά κι αυτή το 2009. Από τότε δεν έχει φορέσει τη φανέλα της, αν και πέρασε από τα περισσότερα κλιμάκιά της.